اندر این خانه ی ویران نفسی نیست مرا

گویی اندر قفس سینه دلی نیست مرا

 

دگر از بهر چه نالم نکنم شکوه ز غیر

چون دراین میکده هم دادرسی نیست مرا

 

گردشمع رخ او چرخ زدم عاقبتم

بنگرا در بدنم بال و پری نیست مرا

 

روزگاریست که ایام مشوّش گذرد

دربه قنداق دلم هم شکری نیست مرا

 

این دم این زندگییم  سخت فشردست مرا

زین عجب زین همه فریادرسی نیست مرا

 

آسمانا که دل از شمس وز ماه تو گرفت

گوییا زین همه شبها سحری نیست مرا

 

درب میخانه نبندید به رویم من مست

که جز این راه دگر نیست دری نیست مرا

 

گاهگاهی به خدا عرضه چنین میدارم

بار الها که چرایم قمری نیست مرا

 

شِکوه ایوب نه از یار ز دوران دارد

بارها گفت از این غم گذری نیست مرا

امروز مهمان توأم اي ساقي شيرين ادا                                

مست مي ناب توأم اي ميزبانم مرحبا

 

چون نام نيكت مي برم دل مست مي گردد دلا                 

روحم زجان در مي رود زین ارض تا برآن سما

 

بنشسته هردم بر رهت تا بلكه بگشايي درت                       

اي دلبر فتانه ام گويي كه برخيز اندر آ

 

خواهم نهم لب بر لبت اين سينه مأواي تنت

خواهم كه باشم در برت اي يار مست ودلربا

 

اول شرابي ده مرا وآنگه بزن طبل ونوا      

تا غم رود شادي رسد برنزد مارقصان بيا

 

افتاده در دام توأم هرجارَوي من باتوأم                                             

خوش خوش كشانم مي بري آخربگو آخركجا

 

گه مست ديدار توأم گاهي خرا ب از هجر تو                   

هم طا لب ديدار توپيش آي خندان دلبرا

 

صدپيرهن  بِدريده ام اندر فراق دلبرم                      

بس حرف ها بشنيده ام ا ز دشمن و ا ز آ شنا

 

با كس نگو يم راز دل ايوب د ل مأواي تو                  

كس را نخواهم جز خودت حتي زمن باشي جدا

 

 

 

خواهم نویسم از این زندان زندگانی

از آن چه آشکار و پنهان زندگان

اندیشه ای که داری بیرون ز دل نیاید

هردم خراب گردد بستان زندگانی

گه می رسی به عرش و گاهی ز فرش کمتر

افتاده ای به چرخ غلطان زندگانی

در آفتاب و ماهش دیگرثمر نباشد

گرما چه انتظار از آبان زندگانی

رحمش بلای جان و خشمش عذاب روح است

راضی نشد کسی از این خوان زندگانی

چشمش خمار و مست و جسمش ظریف چون گل

بینی هلاک گردی پستان زندگانی

هم باغ و بحرو کوهش دیگر صفا ندارد

بر جَه نگیر باری دامان زندگانی

دیدم که می نویسی در دفتر خیالت

خونم جهد شبی از دندان زندگانی

می گفت و می شنیدم لرزان اگر چه خندان

سخت است مهربانم آسان زندگانی

بی حرص پای کوبان بگذر از این بیابان

بی آز می کنی دل درمان زندگانی

تا زنده ای حذر کن از زندگی ایوب

این زندگی است آری از آن زندگانی

                                           تا كي غم عشق تورا در دفترم املا كنم؟

                                           وصف رخ ناز تورا در خاطرم انشا كنم؟

 

           چنديست ا ز هجران تو سر بر بيابان داده ام

                              اي باد بر گو برمنم دل را كجا پيدا كنم؟

                                      گاهي زنم از غصه ني، نوشم ز هجران تو ، مي

                                                        درد غم عشق تورا كس نيست تا گويا كنم

 

           چنديست اي دل غافلي از خاطر و احوال ما

                     امروز هم طي شد نگه  بر امشب و فردا كنم

                                      آيينه ي بخت مرا بشكست مژگان سيه

                                        من توبه كردم زين نظر بر ديده ي سيما كنم

                                           موي سيه چون برف شد در كوچه هاي انتظار

                                                               تابي ندارم تا نظر بر اين دل شيدا كنم

 

                  دي رفت و خردادم شدو پاييز از ره مي رسد

                  تا بلكه يلدايي رسد دلخوش به آ ن سرما كنم

 

                                                    تير جفا خوش مي زند ايوب بر اعضای دل

                                                    آهي نمانده سينه را با ناله اش سودا كنم

 از سوزش آهم دل و چشمان گله دارند                             

          وز ريزش اشكم صف مژگان گله دارند

 

                   دل كنج قفس خسته ز احوال زمانست      

                         ازخستگي دل،مي و فنجان گله دارند

 

                            ازدست دل وديده ودوران چه بگويم         

                                 كزگفتن غم ،هم ني ونيدان گله دارند

 

                                      بختم سيه آن روز دل اندر پي او رفت 

                                                 چشم ودلم از چاه زنخدان گله دارند

 

                          موسيقي و شادي شده اسباب عذابم        

                    گوش هاي من ازمرغ خوش الحان گله دارند

 

                        ازدست گلستان زمان من به چه نالم                                

                             درگلشن جانان رز وريحان گله دارند

 

                                   در دايره ي قسمت ما شايد واماست                                  

                                           هم شايد و امايم از امكان گله دارند

 

                                                آ ماج سنان تو شد اين قلب رئوفم                                     

                                                 اعضاي دل ازتير و زپيكان گله دارند

 

                                                      اندر ره عشق تو جواني سپري شد                               

                                                        موهاي سفيد از رخ خندان گله دارند

          رفتي تو دل نرم مرا سخت شكستي                                   

         ايوب ، همه از نرگس فتان گله دارند

 

 

 

مي شود باغ وجودم ز فراق تو خزان

مي شود ديده و دل از غم هجرت نگران

 

 

نروم از بر سيمين تن اگر سر برود

ندهم جان خودم جز به ره سرو جوان

 

 

تُويِ مهتاب وجودم چه كم از گل داري؟

روي زيباي تو همتاي رخ شمس جهان

 

 

به ولاي تو كه گر ، ديده زمن گرداني

باز دل پيش تو باشد نه به ياد دگران

 

 

مي نكش از غم عشقت دل بيمار مرا

تا نباشي به صف كفر ويزيدان زمان

 

 

از تو نگذشتم و ياد تو بُود در دل من

سوي منزلگه تو دُور زنم چون طيران

 

 

اندر اين ميكده ماتم زده ي عشق توام

بي وفا دل نكن از عشق خيالي نگران

 

 

هجر ايوب مرا كشت خدايا مددي

بارالها نكنم دوره ي ماضي دَوران

 

 

 

 

 

 

اهل سلماسم،

پيشه ام فرهنگيست،مهد كودك دارم،دو سه تا بچه ي ناز                                         

برده ام تك تكشان را به نماز، پاي سرچشمه ي آب .                                       

آب را گل نكنيد

شايد آن پايين تر كودكي زخم تنش مي شويد                  

 تا كه آواز شقايق شنود ازلب  آب                                  

 زرديِ چهره ي آن دخترك يآ س به دست                           

من صداي طپش از زردي رخ مي شنوم .

آب را گل نكنيد               

شانه خالي نكنيد،كوچه را دور زنيم وبه پستو نگريم، دردها بسيارند                                                          

شاخه ي مهر وصفا را تبر كينه شكست ،ساقه را دريابيد                                                                

شايد اين ساقه ي نورسته به افلاك رسد                                

ورساند به فلك ناله ي آن ريشه كه گشته است فنا .                

آب را گل نكنيد          

و رسانيد به اين كوزه ي دلخسته ز آب لب حوض            

هيچ كس صحبتي از درد نمي پرسدومن                                   

مانده ام لاي در هجرت و شوق رخ او

من به اندازه ي دنيا ز زمان دلگيرم.

من به خود مي خندم،آهوي خنده به بند آمده در زير زبان                                                          

مرگ خوابيده كنار در همسايه ي مان.

باز كن پنجره ي عشق و چمن را بنگر                                 

و به سمتي كه رسد بوي وفاداري و گل هاي بنفش            

حاصل ضرب گل يآس و چمن نسرين است                      

جسم نوراني ما حاصل جمع اين است                               

تپش قلب اميدم كند است،من صداي ضربان مي خواهم .                                            

 بار ديگر شده از ياد فراموش گلي،خار روييده به گلزار زمان                                               

 

 من به يك غنچه كه رويد ز لب حوض شما خشنودم،

گر چه بي زر ماندم،قدر زر مي دانم.                                                                

زندگي حس عجيبي به من آموخته است.ديدن باغچه از پشت چراغ قرمز.                                        

زندگي بال و پرم چيد،قفس معنا شد،وسعت اين قفس اندازه ي يك دنياييست                               

زنگ تفريح من اندازه ي پلك تو،كم است،روي قانون محبت چو قدم بگذاشتم .                                   

آب را گل نكنيد                 

آب در يك قدمي بود ولي تن زخمي،من وضو با رز و نسرين و صنوبر كردم                              

 

ايستادم به نماز،كعبه مفهوم نداشت،

نيز سجاده ي من سنگ وسيع و خزه بود آسمان چون من بود                                                         

 

صاف و بي رنگ و ريا،اشك از ديده ي من جاري بود،

چهره ی كودك زخمي نظرم مي آمد                                   

كه در آن رود تن زخمي خود را مي شست و خدايي كه تماشاگر اين فاجعه بود .                                 

كوزه ي عشق تهي از صدف و مرواريد                                 

خاك سر مي كند اين باد قوي پنجه ي دهر                                  

همه چون ريگ روان مي چرخند.دردها بسيارند                                                                   

گونه را اشكم شست ، دستمالم گم شد .                                                               

 

گوش كن حرف مرا ،لحظه ها مي گذرند، لب دريا برويم ،

راه را باز كنيم                                                                

 روي درياچه ي مواج وصا ل ،پله ها را كه به مقصود رسد طي بكنيم                               

تا به تقدير من و ما برسيم ،نور را در دل ظلمت يابيم                                                         

سوزش قلب تورا مي بينم ،كاش مي ديدي سوزش چشم مرا.                                                             

سمت انگشت اشاره طرف كوي شماست.                         

من صداي قدم عشق و صفا مي شنوم ،تپش نبض تورا مي بينم.                                                     

صبر آرايش گل هاي من است ،زينتي بهتر از اين مي خواهم.                                             

من در اين خانه ي تنگ ،كه فرو رفته به بيخش سخن مهر و وفا                               

و ترك خوردن ديوار صفا ،به اميد شب يلداي شما خشنودم .                                                  

 كوه نزديك من است، چشمه ها جوشان است                                                     

خواهم آمد سر آ ن كوچه كه در آ ن باشي                       

چه زلال است اين آب.                                                     

درب قلبم به صداي تپش قلب شما وا كردم                      

آ سمان نيز تما شا گر ا ين آ شوب ا ست                           

آ ب را گل نكنيد                                                                                            

شايد آ ن روز رسد هر دو بنوشيم از آ ب                                   

و خدا را تو چه ديدي ؟                                                  

 شايد آ ن روز رسد غرق در اين آ ب شويم                      

 

 برويم از پس تقدير به اشراق رسيم تا به تقدير من و ما برسيم 

آ ب را گل نكنيد